Copyright: Jan Rijsdam, Leidsch Dagblad. Foto: Dick Hogewoning

Architect Wim Hofman is een van de prominente Leidse ontwerpers uit de afgelopen veertig jaar. Hij heeft de stad kleurrijker en frivoler gemaakt. Zijn bekendste ontwerp is waarschijnlijk het gebouwtje bij de ingang van het Van der Werfpark. Met een puntdak, vier pinakels op de hoeken en een windvaantje in top, is het bijna een klassiek theepaviljoen. De ontwerper, Wim Hofman, overleed op 26 november, op 83-jarige leeftijd.

Hofman is niet bekend van grote bouwwerken, maar juist van bescheiden bouwsels, woonhuisrestauraties, exterieur- en interieurontwerpen van winkels en bedrijven, nieuwe winkelpuien, dakopbouwen… vaak kleine, gedurfde toevoegingen aan de stad, die exemplarisch zijn voor de tijdsgeest.

Wim Hofman was een bescheiden man, maar niet in zijn ontwerpen. Juist dan toonde hij lef en prikkelde hij de verbeelding. Hij haalde zijn inspiratie uit het postmodernisme, een expressieve ontwerpstijl die zich kenmerkt door elementen uit de klassieke bouwkunst. En hij koos vaak voor sprekende kleuren: rood, roze, blauw of geel, soms met een vleugje (blad)goud, voor de extra sprankeling.

Het was in de jaren 80, de tijd van nogal saaie architectuur, toen Hofman, tot dan toe vooral bezig als restauratiearchitect, besloot om sierlijke vormen en ornamenten toe te passen. Dat was een stijlbreuk met zowel de gangbare nieuwbouw- als met de restauratiepraktijk. Hofman kwam met een timpaan, een driehoekige gevelplaat, op zuilen, als entree. Vlakken met fantasiemarmer of met geometrische patronen. En met uitbundige ornamenten: kegels, wimpels en gouden bollen. Zijn ontwerpen waren nooit saai, in hun eigenheid prominent aanwezig maar nooit provocerend.

Hofman voelde zich in die tijd aangetrokken door de stijl van postmodernistische architecten als de Italiaan Aldo Rossi en ontwerper Ettore Sottsass, bekend van het vermaarde Memphis-design. In de basis lag bij Hofman wel de nadruk op functionele ontwerpen. Maar hij wilde gebouwen daarnaast een eigen identiteit en flair geven. ,,Een gebouw moet een smoel hebben, zodat de gebruiker met trots kan zeggen: daar woon ik of daar werk ik’’, zei hij in het Leidsch Dagblad.

In de jaren 80 maakte Hofman faam met zijn interieurontwerp van het toenmalige Leidse restaurant Camino Real. Een buitengewoon interieur, in Engelse dropkleuren, en voor Leiden een fameuze blikvanger. Het is helaas verdwenen. Hofman oogstte ook bewondering met de inrichting van de aula van scholengemeenschap Duinzigt in Oegstgeest, met het interieur van drukkerij Van Elberg in Sassenheim en een pronkerige sculptuur in de nieuwe gevel van de toenmalige galerie Bleijenberg aan de Breestraat (ook deels verdwenen).

Zijn fleurige werk is als confetti uitgestrooid over de stad Leiden, over de Breestraat, Hogewoerd, Haagweg, Botermarkt, Nieuwe Rijn, Nieuwstraat, Burgsteeg en nog veel meer plekken. Je kunt geen wandeling maken door de binnenstad of je komt zijn creaties tegen. Vaak op straatniveau maar soms moet je omhoog kijken, zoals aan de Oude Rijn en het Van der Sterrepad, waar Hofman samen met beeldend kunstenaar Frans de Wit een opmerkelijke dakopbouw maakte.

Wim Hofman bleef tot op late leeftijd actief en een bevlogen smaakmaker van de stad. In de afgelopen jaren maakte hij van de vroegere Leonarduskerk aan de Haagweg een elegant bedrijfspand. Hij toverde, op de Botermarkt, lelijke en lompe winkelpuien om tot pareltjes die hun authenticiteit terug- of juist een hedendaagse schwung meekregen, altijd met een verfijndheid die harmonieerde met historische bouwstijlen in de stad. De drive om iets moois te creëren was uiteindelijk een levenslange inspiratie.